Elsje Fiederelsje deel 2

Toen ik van de week even binnen wipte bij Elsje Fiederelsje om polshoogte te nemen, was haar knietje al zodanig hersteld dat ze die avond het smalle trapje richting slaapkamer wilde gaan beklimmen. Of ze ooit naar beneden kon, was niet aan de orde. Haar eigen bedje, hoe heerlijk was dat. Met hoofdletters zei ze er ook bij dat het nu wel klaar was met al dat gefrunnik aan haar lichaam. Alles was ondertussen al onder het mes geweest en het enige wat ze nog wilde voelen waren de friemelende vingers van haar echtgenoot.

Maar een mens is een wonderlijk wezen en vooral onze Elsje. Want hoe ze ook haar best deed om fris en monter te blijven, de psyche is bij haar sterker dan het lichaam. Ze droomde al nachten van die broeder die een paar weken geleden met een katheter zijn weg aan het zoeken was in haar woeste oerwoud. De koele aanraking van de stethoscoop die vastgehouden werd door een goddelijk jonge arts in opleiding. En al die opwinding was niet goed voor Elsje. De gedachte dit allemaal te moeten missen deed haar hoofd tintelen en haar luchtpijp vernauwen. Mijn god, ze kreeg geen lucht door al die lekkernij. Het was adembenemend.

Zoals een echt EHBO’er betaamd, regelde de ongeruste echtgenoot een ambulance en voor ze het in de gaten had, lag ze weer verblindend in de schijnwerpers op de spoedeisende hulp. Kom maar op met die leuke broeders en een beetje O2. Toen er een kenau van een arts haar bloeddruk kwam opmeten vervlogen al haar dromen en werd de werkelijkheid waar. Ze moest blijven. Elsje Fiederelsje had zich niet aan haar belofte gehouden iedereen niet weer ongerust te maken. Familie en vrienden werden laat in de avond opgeschrikt door een whatsapp groep genaamd ‘Els heeft het benauwd'. Iedereen was klaarwakker en Elsje? Die lag prinsheerlijk in haar ziekenhuisbedje bij te komen met een fles zuurstof, wachtende op die ene leuke broeder.

Midden in de nacht werd ze opgeschrikt door angstaanjagend geschreeuw. `Kees! Kees! Kom hier!` Een oude demente man in de kamer ernaast was op zoek naar zijn onzichtbare vriend, die natuurlijk in geen velden en wegen te bekennen was. Een onheilspellend geluid volgde. Het bed van de buurvrouw hield het maar net onder haar gigantische gewicht. Een gegrom vulde de kamer. Zacht geknisper. Het leek verdories wel ´ Het Geluid` van Mattie en Wietze. Slaperige Elsje bungelde met haar benen over de bedrand. Doe maar gelijk mijn knieoefeningen, dacht ze geïrriteerd. Alsof er ratten aan het knagen waren, zo klonk het achter haar. Angstig draaide ze zich om en zag de buurvrouw als een gigantische dikke hamster haar wangen volproppen met Verkade Kaakjes. Alsof ze dagen niets te eten had gekregen smekte en smakte ze er op los. Liet een grote boer en liet zich grommend weer terug in haar krakende bed vallen.

Vier dagen moest Elsje blijven voordat ze genezen was van wat ik noem: het Sexy Dokter Syndroom. (symptomen: zweten, benauwdheid en veelvuldig met de ogen knipperen) Gelukkig kan ze weer rustig ademhalen en zich concentreren op haar knie oefeningen. Ze zal vast en zeker weer haar best doen het ziekenhuis te vermijden, maar mensen mocht u Elsje weer zien gaan zweten en zwaar ademen, tover dan gauw een rol Verkade Kaakjes uit uw tas en gegarandeerd, ze is gelijk genezen.

Lieve Sint

Al zeven jaar hebben wij uw verjaardag overgeslagen. Niet dat wij deze belangrijke dag over wilde laten gaan, maar op dat piepkleine eilandje in de Middelandse Zee waar we toendertijd woonden zou u een vreemde eend in de bijt zijn geweest. Gelukkig nam uw collega een aantal weken later de honneurs waar. De beste man moest zich natuurlijk eerst bewijzen en deed duidelijk zijn best. Sokken vol en cadeautjes onder de kerstboom. We misten u wel, want uw aanwezigheid voelde aan als een lang gemist familielid en we keken altijd erg uit naar uw komst.

Trouw kwam u ieder jaar met de boot aan in de vissershaven van het dorpje waar we jaren gewoond hebben voordat wij naar Malta vertrokken. U en uw pieten gaven een leuk showtje weg op het kerkplein en ´s avonds was er een heuse pietendisco voor de wat oudere kinderen. Ik herinner me nog dat u ook weleens acte de presence kwam geven tijdens de disco, al was het wel met een stuk in uw kraag. U kwam wel. De flarden herinneringen van de striptease -achtige dans, uw tabbert die door de zaal ging en het stagediven zullen heus nog ergens in de catacomben van uw brein zitten.

Respect had ik voor de toeren die u uithaalde om de zakken met cadeautjes ongezien bij de kinderen af te geven. Uw hulpje zwarte piet, had zich een keer aan een touw vanaf het dak laten zakken en toen we een paar harde pijnlijke kreten hoorden, wisten we dat het niet helemaal goed was gegaan. Gelukkig waren alle pakjes nog heel. Dan die keer, dat er een aantal pakjes verloren waren. Uren hebben we in de voor en -achtertuin gezocht. De grote verrassing was echter dat we een aantal weken later nog een cadeautje vonden, al was deze niet meer eetbaar, het mocht de pret niet drukken.

Er was echter een teleurstelling, heel wat jaren geleden. U kwam met een tupperware bootje aan in Brouwershaven, een klein dorpje in Zeeland. Misschien dat u ziek was, of een dubbele afspraak had, maar uw lengte maakte het dat de mensen ervan overtuigd waren dat er een kabouter als plaatsvervanger was geregeld. De tabbert sleepte neertroostig over de grond en er werd regelmatig gestruikeld, maar er was ook geen straat te zien met die mijter over uw ogen. Misschien weet u daar niets van, maar uw management piet des te meer. Het was een koude, gure dag en iedereen op de kade kon wel een opwarmertje gebruiken, maar dat wil niet zeggen, dat er een hele fles jonge klare naar binnen gegoten hoefde te worden. Zo zielig drie keer op het gezicht vallen, maar daar was nog ietwat begrip voor op te brengen.

Dat plakje braaksel op een scheve baard was echter niet zo fris en het resultaat was dat het ene na het andere kind begon te spugen. Dit was dan ook wel de druppel en we gingen gauw huiswaarts. Ach, iedereen maakt weleens een misstap, hetzij u vergeven. Kinderen vergeten gelukkig snel, maar dit gevalletje maakte me wel aan het twijfelen.

De weken voor uw verjaardag liedjes oefenen en hele dagen kijken naar de club van, op televisie. Het allerleukste vond ik altijd, het schoentje- zetten- ritueel. Ik zong altijd voor het hele gezin, want mijn kinderen wilden wel altijd een cadeautje in hun schoen, maar zingen ho maar. ´s Avonds nog even gauw op de fiets naar Albert Heyn om winterpenen te halen. Mijn moeite werd altijd beloond, want in de weken voor pakjesavond begon het vet in mijn heupen en billen behoorlijk toe te nemen. Ik vroeg me wel altijd af waarom piet mijn winterpeen als enige niet meenam voor Amerigo, het paard.

We komen u dit jaar wel even begroeten in het centrum van Dordrecht. Ik zet zelf wel een schoentje voor die grote lutten neer. Het zingen doe ik wel mompelend binnenmonds. Hopelijk vergeet ik niet voor het slapen gaan de schoentjes te vullen. Vorig jaar was mijn jongste toch wel teleurgesteld dat deze leeg en weggeschopt aan de andere kant van de kamer lag. Had ze maar moeten zingen, toch.

Dit jaar hoop ik dat u ook wat extra aandacht geeft aan de gezinnen die het moeilijk hebben. Deze kinderen hebben het gewoon nodig. Zij die nog dromen hebben en hoopvol naar pakjesavond uitkijken. Teleurstellingen slopen een kind. Vergeet ook de zieke kinderen niet, kinderen die u zien als de grootste cliniclown ter wereld. Aan de volwassenen geeft u dit jaar maar een spel kaarten, kunnen ze lekker de zwarte piet aan elkaar uitspelen. Wij hopen dat uw collega eind december bij ons langs komt, maar zullen zeker aan u denken op pakjesavond en traditiegetrouw een borreltje op uw verjaardag drinken en we zingen dan voluit:

Sinterklaas kapoentje

gooi wat in mijn schoentje

gooi wat in zijn glaasje

dronken Sinterklaasje

Uit de kist

Met een laagje vorst op de daken, de kisten met kerstspullen in de woonkamer en nagenietend van de cadeautjes die onverwachts toch in de schoenen zaten, is mijn Kerstgevoel gestegen naar standje hoog volume. Ik kan gewoon niet wachten tot die ouwe morgen acte de présence komt geven en hopelijk heel gauw met schimmel en al weer richting Middellandse Zee vertrekt. Laat de Kerst maar komen!

In mijn laarsje zat een kleine muziekdoosje. Met zweet op mijn voorhoofd draai ik inmiddels al een uur ijverig aan het hendeltje. Wiebelend met de heupen op het ritme van ‘Santa Claus is coming to town’. Kan niet vroeg genoeg beginnen om die marsepeinen aardappeltjes van mijn billen af te trimmen.

De komende weken staan volledig in het teken van gezelligheid. Dat mag ook wel, want na het buikgriepje van dochterlief ben ik echt klaar met emmers, teiltjes, desinfectant en kreten van narigheid. Vandaag is er voor het eerst wat in gebleven en wilde ze echt even naar buiten. Achterop de fiets met papa even de stad in (Geloof dat hij een beetje medelijden had met mijn bijna lege laarsje. Hij had geen idee dat Sint langs zou komen). Maar deze mama hoeft geen bergen cadeautjes. Een blij gezicht, that’s all that counts.

In een van de kisten ligt een stapel oude kerstkaarten van mensen die me lief zijn. Sommige al lang een sterretje aan de hemel. Maar als ik ze lees, zijn ze weer even terug op aarde. Mijn kerst diadeem komt tevoorschijn. Want een kerstboom optuigen zonder mijn eland gewei met rinkelende belletjes op mijn hoofd kan natuurlijk niet.

Knutselwerkjes van beide kids volgen. Wat zijn ze lelijk! Toch ook maar weer in de boom. Ze horen erbij. Dit maakt onze boom, geen gewone kerstboom, maar meer een levensboom. Een boom die groeit met de jaren, want bij iedere versiering die uit de kist komt hoort een leeftijd en verhaal. Dit jaar natuurlijk ook wat nieuwe ornamentjes. Een klarinetje en muzieknoten, want die meid mag met de Phil optreden in het Kunstmin. Wie had dat gedacht! Misschien een vraagteken en een hart erbij voor Esmay. Dat ze haar gevoel moet volgen.

De belletjes rinkelen inmiddels en in mijn uppie ben ik begonnen met het leeghalen van de kisten. Soms moet je gewoon even iets alleen doen. Af en toe een traantje wegpinken. Want dat is kerst. Mirakels uit je leven bij elkaar en even stil staan bij de mensen die je mist en waar je van houdt.

En de kist wordt ieder jaar voller en mooier.

Dutch Vikings

Al jaren gaan we naar het Keltfest. Een festival in de sfeer van de oude Kelten en de Vikingen. Mensen in klederdracht van toen, maar ook met een snitje van nu; Gothic en Steampunk. Bij ieder bezoek aan dit evenement ben ik iets meer verliefd. De muziek, de sfeer en de saamhorigheid. Kraampjes met nostalgische kleding en oude ambachten die uitgeoefend worden. Je wandelt het verleden in. Ondanks dat het een wilde versie is van een gekostumeerd bal, is er niets kinderachtigs aan.

Maar waar mijn hart echt harder door gaat kloppen (en andere plekken) zijn de mannen die er rond lopen. Hier geen heren in pak met een opgezwollen hoofd omdat hun stropdas te strak zit, nee dit zijn honderden Gerard Butlers en Sean Connery’s bij elkaar. En velen dragen een kilt. Wat wil een vrouw nog meer! (misschien weten of er echt niets onder wordt gedragen?). Gespierde armen die ijzer smeden en nonchalant de zweetdruppels van het voorhoofd vegen, een veeg zwart achterlatend. Kan het nog sexier? Vraag je je af als man waarom je niet goed ligt bij de vrouwen, koop dan een weekend ticket en je zit voor de rest van je leven gebeiteld.

Mijn eega is ook een manman. Een manman is een kerel die weet hoe ijzer smaakt. Een vent waarvan de wildgroei van het haar zo erg is, dat hij in een mum van tijd verandert in een woeste Noorman uit een tijdperk dat er geen Turk op iedere hoek van de straat een baardje in vorm trimt. De gouden oorbel kan uit. Het wordt tijd voor Keltisch zilver en vlechten in de baard. De kilt laat hij achterwege, bij fris weer zou de kou eens kunnen opspelen. Mietje!

Een zwaard heeft mijn Viking niet, maar gek op wapens is hij wel. En zoals Vikingen vroeger brullend dorpen omver denderden met zwaard en knots, zo schakelen de Dutch Vikings strategisch hun tegenstanders uit met hedendaags wapentuig en militaire missies. Paintball guns in de handen van deze mannen zijn net zo gevaarlijk als een boze vrouw. Ze laten oude tijden herleven in verlaten vakantieparken en bossen, schallen oerkreten en vieren de overwinning met hamburgers en cola.

Maar uiteindelijk gaat het om broederschap, united we stand divided we fall. De hoorn schalt, the Vikings are back, remember the past and let the games begin.

One Second

Translated by Esmay Maria

It's chilly and the wind feels sharp. I saunter along the market stands and smile. It’s been a long time since I’ve felt so free and haven’t carried the weight of the world on my shoulders. A dreary time lies far behind me and fades more and more. Being attentive again and not living in your own world. It’s not always easy to wish yourself happiness. Doing so may sometimes feel egotistical. Now I realise that all revolves around me. That’ssomething that isn’t in your vocabulary when you’re young. Time and patience.

In front of me two oldsters stroll along. Arm in arm with a matching pace. I see him turn his head to her in a way that shows you that this is a familiar habit to him. A little slanted as if he wants to kiss her, but he just closes his eyes, shortly, for a second. One second in which his whole life is intertwined with hers. From the first kiss secretly behind the shed, the birth of their first child, the fights and the make ups. But also sadness, loss of loved ones and loneliness when children leave their childhood home and find each other again in a new rhythm, hoping to grow old together and finding humor on the street, even if it’s on a market.

She answers his look with hand that softly caresses his back and taps him on his skinny bottom. I see him gloat over their inside jokes. Words are unnecessary here, they know each other through and through.

In life, sometimes you don’t stay together and you have to start over, alone, or maybe you’ll have a second chance. Suddenly there is the time and patience, which makes you see what’s important and you realise that you must cherish your happiness.

Life is a rollercoaster and brings you where you need to go, everything has a reason, but our weakness is that we don’t understand it all. How beautiful it would be to be as lucky with my second chance to saunter along the market like those oldsters. That one second in which he closes his eyes, is what we are filling in now. The building up of a gorgeous life with us four in a new home and all that comes with it.

The two oldsters have stopped at the window of the lingerie store and they both laugh. Yeah, that set isn’t suitable anymore for her. No G-string and thigh garters for her, but compression stockings and comfy pants. She turns around and nods towards the HEMA, “Yes honey, it’s time for a nice cuppa coffee”, I hear her say. I smile and go my own way with a lovely warm feeling.

Vertaling bekijken

Strandgenot

Hoe lieflijk haar blonde haren meebewegen op de zachte zuchten van de wind. Een koude rilling laat haar blote zongebruinde schoudertjes een beetje trillen. Haar voeten zijn in het zand gezonken.

De zee zingt magisch en de rollende golven lokken haar mee. De verleiding is te groot en langzaam waadt ze het warme zeewater in. Een blik over haar schouder naar mij die haar angstvallig in de gaten houdt. Een handje reikt naar mij en gauw grijp ik die. Samen gaan we verder totdat haar voetjes vrij zijn. Met armpjes stevig om mijn nek zwemmen we verder.

Wanneer de parasollen zo klein zijn, dat ze tussen mijn duim en wijsvinger passen, is het tijd om terug te gaan. Moe ploffen we neer op een zandkriebelend strandlaken. Een slokje warme cola laat ons verlangen naar een ijsje. Op de tenen trippelen we door het hete zand richting kiosk. De eerste hap is de fijnste, deze smaakt naar zomer.

Terug bij de parasol zijn haar handen plakkerig en slurpt ze het laatste beetje ijs op. Liggend in mijn armen genieten we van de zonsondergang. Mensen druipen langzaam af, maar wij niet. Nog een laatste duik, heerlijk als het water warmer is, dan daarboven.

De wandeling naar de auto gaat altijd moeizaam. Met zandbedekte voeten, schurend in de slippers. Zittend in de autostoel hoor ik een paar zuchten en dan is het al gauw stil. Zweetdruppeltjes staan op haar voorhoofd.

Rustig rij ik naar huis, met op de achtergrond de nieuwste zomerhits, nagenietend van een heerlijk dagje strand.

Kleine meisjes met grote dromen.

Ze is alweer elf. Elf jaar en bijna een week. De zomervakantie ligt achter ons. Die paar weken vrij, hebben haar een beetje laten groeien in de lengte, maar nog veel meer in grote. Het huppelende meisje naar school is verdwenen. Ik moet om een kus vragen als ze vroeg de deur uit gaat, maar soms kruipt ze ‘s avonds dicht tegen me aan op de bank. Met mijn ogen dicht voelt ze dan weer heel klein aan.

De eerste toets net achter de rug en nu al hebben we het tijdens het avondeten over wat voor toekomst er in het verschiet kan liggen. Achtste groepers hebben het zwaar. Met wapperende handen om haar net gelakte nagels te laten drogen, moet ze besluiten naar wat voor school ze gaat. Een zo belangrijke stap. Niet alleen voor haar, maar ook voor ons. Eisen we niet te veel van haar, juist omdat we weten dat het erin zit.

Ze droomt van studeren, een mooie toekomst (met 27 katten). De liefde voor tekenen, muziek en al een jaar een passie voor recht. “Als ik wil studeren, moet ik nu bewijzen dat ik het kan”, zegt ze. Het liefst tweetalig, plus een beetje Latijn. Digiklassen vindt ze niets, geef haar maar een boek. En zo leest ze avond na avond boek na boek.

Voor de vakantie huilde ze vaak om vergane zaken. Het ‘waarom’ verdriet. Het ‘waarom’ is gelukkig verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor ‘morgen’. De nachten zijn rustig, de night terrors verdwenen. Mijn Esmay is begonnen op de PABO en vandaag zei ze tegen me: ”Ik wil kinderen leren verdraagzaam te zijn tegenover anderen, maar nog belangrijker dat een kind leert van zichzelf te houden, want dan kun je ook van een ander houden.”

“Dit ben ik Mam”, zei Merel net en ze duwde haar schetsboek onder mijn neus. “Ik heb me geprojecteerd zoals ik mezelf zie in de spiegel.”

Zo blij dat ze zichzelf gelukkig ziet.